راه حل - بخش هشتم

سلام
امروز شنبه یازده و نیم صبح ، سیزدهم تیرماه هزارو سیصد و هشتادو هشت ، چهارم جولای سال دو هزارو نه میلادیه.
می بخشید که دیروز جمعه هیچ برنامه ای نداشتیم برای اینکه با دوستانی که کمیته فکر هستند، با دو تا استاد های ایرانی دانشگاه در اینجا، یک ارزیابی بیست روزه داشتیم که در این بیست روز ما چه کردیم؟ ، مجموع تاکتیک ها و مبارزات به کجا ها رسیده؟، چند تاش اجرا شده و چه نقطه ضعف هایی داشته؟، حکومت چکار ها یی کرده ؟ و چه کار هایی رو اونها کردند؟ که امروز فکر می کنم این ارزیابی و جمع بندی نهایی بشه و بشکل یک مقاله منتشر میشه و روی اون خط انشاالله حرکت خواهیم کرد. بنابر این فکر می کنم لازم هم بود که یک ارزیابی بیست روزه داشته باشیم و بتونیم مجموع حرف ها رو به شما منتقل کنیم. شاید هزاران ای میلی هم که اومده دسته بندیش کردیم و بررسی ش کردیم، اشتراکاتش حذف شده، بیشتر از دویست تا دوباره پیشنهادات جدید یا سوالات مختلف بود که اونها رو هم دسته بندی کردیم که تو همین ارزیابی در آینده میاد و استفاده میشه. من خواهشم اینست که باز هم اگر هر سوالی و هر نکته ای هستش در میون بگذارید تا روش کار بکنیم و بتونیم پاسخ در بیاریم.
اما قبل از اینکه من وارد بحث های امروز بشم، دو سه تا سوال رو جواب بدم. یکی اینکه از پاره ای شهرستان ها پرسیدند که ما امکان اینترنت کم داریم ، امکان ارتباط کمه. تلفن مشکل داریم و چجوری خبر رسانی بکنیم؟ در تهران و شهرهای بزرگ هم شاید همین مشکل باشه. پاسخ اینست که ما نباید توی سد اینترنت گیر کنیم. اونهایی که می تونند اطلاعات رو خوب بگیرند، باید دانلود کنند، پرینت کنند و به دیگران برسونن. در واقع یک پله ما ناچار میشیم تکنولوژی رو بریم عقب تر. بشکل اعلامیه و شب نامه ، یه سریش به پشت یه کاغذ بچسبونیم و به یه دیواری شما بچسبونین مثل پدر های ما تو مشروطه، هم کندنش بعدا سخته هم ممکنه خیلی ها بخونن یا توی خونه ها انداختن یا به دست دیگران رسوندن یا از بالای یک ساختمون پخش کردن و پایین ریختن و هکذا. روش ها یی که به هر حال بر می گرده به یه روش قدیمی تر که اونم کپی و پرینت و کاغذ و چاپ کردنه که خوشبختانه درمورد چاپ و پرینت مشکلی نیست الان یا دستگاه کپی. نکته دیگه اینکه حتی مطمئن باشید اگه این مسیر رو هم، این رسانه رو هم ار ما بگیرند و ممانعت بشه، میریم سر بعدیش. یعنی گوش به گوش و دهان به دهان هم میشه اطلاع رسانی کرد. لذا ارتباط گرفتن که سلسله اعصاب جنبش ماست از همه ابزارها استفاده می کنیم و هر جا که جلوشو گرفتند از وسایل ابتدایی تر استفاده می کنیم.
سوال بعد اینست که آیا شهرستانی ها بعضی ها تصمیم بگیرن بلند شن بیان تهران و به بچه ها در تهران کمک بکنند؟ الان تو این مقطع جنبش، بهترین کمکی که به بچه های تهران میشه کرد اینه که در همون شهرستان اگر میشه راهپیمایی و تظاهرات، اگر نمیشه، تظاهرات برق آسا و سریع در چند نقطه و متفرق شدن. حتی اگر نمیشه، در حد شعار نویسی به دیوار و الله اکبر گفتن و آکسیون های مشغول کننده مثل بادکنک و امثالهم. مهم اینست که در شهرستان ها حرکت باشه که نیروهایی که بردند تهران، ناچار شن برگردوننن یه مقدارشو به شهرستان ها و فشار روی بچه های تهران کم شه و اونا بتونن بیشتر حرکت بکنند. بنابر این هر کس در هر شهرستانی هست، کمیته های محلی ای که بچه ها در تهران درست کردند و همکاری با هم می کنند ، اون ها هم باید بکنند و کار رو در سطح کشور گسترده بکنند. این یکی از اون کلید های موفقیته.
سوال دیگه این بوده که آیا " اعتصاب = اعتکاف " که از دوشنبه - سه شنبه و چهارشنبه اعلام شده ، سر قبر آقای خمینی باید بریم یا جای دیگه ؟ البته من هم شنیدم که حسن آقای خمینی، نوه آقای خمینی خواسته این سه روز رو اونجا اعتکاف بگذارند بنا بر این هر کسی که علاقه داره خیلی خوبه که بره اونجا و جمعیتی باشه. ولی مهم نیست. اگر مسجدی جایی می خواید برید هم در هر منطقه و هر محلی هم میشه رفت. ولی مهم ترش اینست که هر کسی بگه که من اعتکاف می خوام بکنم بنابر این نمیتونم بیام سر کار. این البته هنوز با اعتصابات فاصله داریم ما و فقط یک نمایش قدرته و در واقع ذیل اون سر فصلی قرار داره که آکسیون هایی که حکوکت رو فرسایش میده. ما باید از این به بعد چیزی که روز هفت تیر در تهران تمرین شد و مراسمی رو که دولت خودش اجازه داده بود، بچه ها هم رفتند داخلش و گفتن خیله خب! ما هم اومدیم! این مراسم رسمی به مناسبت شهدای هفت تیر اما شعار خودمون رو داریم. یا حسین -میرحسین و رای ما رو پس بده و سایر شعار ها. این خیلی مهمه که از اینجا به بعد، هر مراسمی که حکومتی ها، کودتاچی ها اونجا می خوان جمع شن و خودشونو بازسازی کنن چون اونها هم احتیاج دارن یه جاهایی تجمع کنن و روحیه بدن به افرادشون ، هر مراسمی مذهبی ، غیر مذهبی ، انقلاب و غیر انقلابی که رسمیت داره و مشکلی نداره باید ما هم حاضر باشیم. جمعیتمون بیشتره، تعدامون بیشتره . خیلی معصومانه و قانونی باید اونجا هم باشیم و ما حرف خودمون رو بزنیم.و حضورمون ممکنه فقط با سه تا یا حسین میر حسین کشیدن آخر مراسم کافی باشه ولی مهم اینست که هیچ کجا نباید امنیت داشته باشه برای کودتا چی ها که فکر کنن اینجا یه پناهگاهیست دور هم جمع میشن مراسم می ذارن ، با خودشون مثلن دوربین تلویزیون می برن یه چیزی نشون میدن. ما باید بتونم که در مراسم اون ها در واقع حرف خودمونو بزنیم. به همین دلیل اعتکاف از این زاویه هم بسیار مهمه برای اینکه با مراسمی که هست باید بهشون بگیم که ما هم مشکل نداریم و بتونیم استفاده کنیم. این بزرگ ترین استفاده فرسایشی ست که میشه کرد. خیلی ها پیشنهاد کردن که بچه هایی که اهل نمازند بخصوص بچه های پایین شهر که تا الان کمتر دیده شدند، می تونند از فضای مساجد استفاده کنند و بخصوص نماز های مغرب و عشا برن در مساجد و جمعیت مساجد زیاد تر میشه که احساس نکنن که اونجا فقط متعلق به بسیجه و اونم بسیجی هایی که ممکنه دوست مردم نباشند و سرکوب بکنند. اونجا هم می تونن بعد از نماز یه یا حسین میر حسینی بکشند و یه چیزی بگن یا هیچی هم نگن ولی حضور داشته باشن. به هر حال این تحرک اعتکاف = اعتصاب در این چهارچوب آکسیون های فرسایشی واجبه مثل بقیه چیز هایی که هستش.
نکته ی دیگه ای که راجع به راهپیمایی هاو تظاهرات سریع یا برق آسا که فیلم هاش رسیده خارج و داره منتقل میشه این هست که الان به احتمال زیاد مترو تهران رو حکومت ناچار شده که توی ایستگاه ها چند تا مامور بذاره که بچه ها رو شناسایی کنه. بنابر این اگر هر جایی که احساس می کنند بچه ها که ایستگاه مترو دیگه امن نیست، فقط از مترو باید بچه ها برای جابجایی سریع در سطح شهر استفاده بشه که کودتاچی ها روی زمین و توی ترافیک گیر می کنند. و از مترو بیایم بیرون یه منطقه پر جمعیت مثل دهانه بازار. چند تا دهانه داره بازار و تظاهرات سریعشون رو بکنند و برگردن برن دوباره توی مترو بلافاصله جا به جا شن و برن یه جای دیگه ی شهر. بنا بر این این هشدار رو می خواستم بدم که الان حکومت به احتمال زیاد هوشیار شده و کودتاچی ها شروع می کنن تو ایستگاه های مترو به مامور گذاشتن و کنترل کردن. یادتون هم باشه کل وزارت اطلاعات پنج هزار تا پرسنل بیشتر نداره و بیست هزار تا هم حد اکثر خبر چین در سطح کشور داره. کل سپاه هم صد و بیست هزار تاس و کل بسیج هم با راست و دروغش به پونصد هزارتا نمی رسه که از این هر سه ارگان بیش از هشتاد درصدشون با مان و فقط باید یه فضایی پیدا بشه که بتونن نفس بکشن و به ملت بپیوندن. بنابر این اونها نیرویی ندارن که فکر کنید هر جایی که ما حاضر میشیم بتونن آدم بکارن و سرکوبگر بذارن و اسلحه بذارن و خبر چین بذارن و امثالهم.
اما نکته ی آخر که فردا بهش بیشتر می پردازیم، مسئله راهپیمایی روز هجده تیره که الان اعلام شده و پنج تا مسیر گفته شده که به سمت میدون انقلاب و تاکتیک هایی که باید اتخاذ بشه. این راهپیمایی از یه جهت کلا خوبه برای اینکه راهپیمایی می تواند که ما رو در واقع حضورمون رو بشکل یک حضور همگانی مثل مسئله الله اکبر روی پشت بوم، همبستگی و قدرت نمایی باشه اما چگونه اینو انجام بدیم که صلح آمیز باشه و حد اقل تلفات رو داشته باشیم و درگیری نباشه و آسیب به کسی نرسه ، موضوع بحث بعدی مون، فردا و احتمالن پس فردا خواهد بود و اون ارزیابی ها و این ها. تا فردای دیگه و پیروزی بر کودتاچی ها خداحافظ همه ی شما.